Er is een paradox met zelfverbetering en dat is dit: het uiteindelijke doel van alle zelfverbetering is om het punt te bereiken waarop je niet langer de behoefte voelt om jezelf te verbeteren.
Denk er eens over na: het hele doel van het verbeteren van uw productiviteit is om het punt te bereiken waarop u nooit meer hoeft na te denken over hoe u productiever kunt zijn. Het hele punt van het nastreven van geluk is om het punt te bereiken waarop je niet langer hoeft na te denken over gelukkig zijn. Het hele punt van het verbeteren van je relaties is dat je kunt genieten van wat drama-vrije cunnilingus in de drive-thru van McDonald’s zonder bijna de auto te laten crashen.
(We werken nog aan dat laatste.)
Zelfverbetering is daarom, op een rare manier, uiteindelijk zelfvernietigend.
De enige manier om echt iemands potentieel te bereiken, volledig vervuld te worden, of “zelfverwerkelijkt” te worden (wat dat verdomme ook betekent), is om op een gegeven moment te stoppen met proberen al die dingen te zijn.